In ons blog ‘’Orcaan aan het woord’’ delen verschillende orcanen hun verhaal. Dit kan gaan over mentale stoornissen, seksualiteit of een andere persoonlijke ervaring. Door deze onderwerpen aan het licht te brengen, hopen wij bewustwording te vergroten en taboes te doorbreken. Dit verhaal is geschreven door een anonieme orcaan en gaat over omgaan met een eetstoornis als gevolg van licht roeien.
TRIGGERWARNINGS: eetstoornissen
“Maak je geen zorgen mam, ik ga echt geen eetstoornis ontwikkelen!”
Dit is hoe ik mijn moeder steeds gerust stelde, toen ik aan het selecteren was om licht te
gaan roeien. Het zou goed begeleid worden, het was puur voor het roeien en bovendien: ik hou toch van eten? Dus het zou mij echt niet overkomen, beloofd.
Met afvallen had ik geen enkele ervaring en zodoende heb ik verschillende methodes geprobeerd om op het streefgewicht te komen. In combinatie met sporten vergde het best wat planning, want ja, het was wel zo handig dat je tijdens je ergotraining niet spontaan van je bankje viel.
Zo begon ik met het tellen van calorieën, elke gram kwark en het aantal walnoten
noteerde ik in een app. Het plannen nam soms meer tijd in dan het eten zelf. Dit zorgde
ervoor dat het plezier van eten snel verdween.
Na zo’n dag waarin ik mezelf zo misselijk had gegeten, at ik weer een paar dagen veel te weinig. Achteraf gezien, herhaalde het patroon zich steeds weer.
Soms at ik veel te weinig, omdat ik bang was niet op tijd op het streefgewicht te zitten. Na een paar dagen flink te weinig calorieën binnen gekregen te hebben, kreeg ik soms zo’n honger dat ik aan een stuk door alles op at wat er in huis was. Crackers, noten, rozijnen, droge havermout, het pak hagelslag… alles ging naar binnen tot ik zo misselijk werd dat ik niet meer kon.
Op dit soort momenten voelde ik mij best rot en ik schaamde mij hiervoor. Ik was een lichte roeier dit kon ik me niet permitteren. Mijn eetbuien gebeurde dan ook altijd op momenten wanneer ik alleen was. Na zo’n dag waarin ik mezelf zo misselijk had gegeten, at ik weer een paar dagen veel te weinig. Achteraf gezien, herhaalde het patroon zich steeds weer.
Toen het seizoen voorbij was, ben ik heel veel gaan eten. Naast dat ik mijzelf wat mager vond, kreeg ik ook vaak opmerkingen dat ik was afgevallen en dat dit niet gezond was. “Geen zorgen, niet voor lang!” zei ik dan, waarna ik weer een goede hand chips in m’n mond manoeuvreerde. Daarnaast vonden mensen om mij heen dat er ook wel wat bij kon en werd er vaak eten (voornamelijk snacks) aangeboden.
Hierdoor at ik mezelf vaak misselijk. Het gevoel van volzitten en jezelf misselijk eten, is
sindsdien best vervaagd, waardoor ik beide lastig van elkaar onderscheiden.
Helaas gebeurd dit mij nog steeds. Wanneer ik dan enorm misselijk ben na een eetbui, verdwijnt mijn energie en voel ik mij lichamelijk best slecht. Het duurde redelijk lang voordat ik erachter kwam dat dit mij ook mentaal een onprettig gevoel geeft. Naast het balen van mijn lichamelijke ongemak ben ik ook best boos op mezelf. ‘Waarom doe ik dit mezelf eigenlijk aan?’ Ik ben steeds bewuster van het feit dat ik een eetbui heb of heb gehad. Daarnaast word ik ook steeds bewuster van mijn relatie met eten. Het leven van maaltijd naar maaltijd. Bedenken hoeveel calorieën er in datgene zit dat ik eet en mij erg slecht voel als ik niet aan de “normale dagelijkse hoeveelheid” heb gehouden. Het neemt veel meer plek in mijn dagelijks leven dan ik zou willen. Onbewust ben ik zo actief bezig geweest om geen anorexia verschijnselen te ontwikkelen, dat het een andere kant op is geslagen. Hoe ik hier echt mee om moet gaan of hoe ik hiermee kan stoppen, weet ik nog niet precies.
Na een lange tijd van goede en mindere periodes heb ik eindelijk besloten om mijn verhaal aan de huisarts te vertellen. Inmiddels ben ik doorverwezen en ga ik proberen om er actief aan te werken. Het heeft best lang geduurd voordat ik die stap durfde te zetten, omdat ik het eerst niet als een probleem zag en ik het vaak goed praatte voor mezelf. Ik vond vooral dat ik sterk genoeg moest zijn om het zelf op te lossen. Nu ik heb ingezien dat dit mij niet zo goed lukt in mijn eentje, zie ik het juist ook als een goede stap dat ik mijn verhaal aan de huisarts heb verteld en vervolgens ben doorverwezen. Mocht je je enigszins in mij herkennen, dan hoop ik dat je het zeker serieus neemt en weet dat het uiteindelijk goed gaat komen!♡