In ons blog ‘’Orcaan aan het woord’’ delen verschillende orcanen hun verhaal. Dit kan gaan over mentale stoornissen, seksualiteit of een andere persoonlijke ervaring. Door deze onderwerpen aan het licht te brengen, hopen wij bewustwording te vergroten en taboes te doorbreken.
In dit blog vertelt Nina, die op 1 februari 2022 een persoonlijke verhaal deelde via “Orcaan aan het woord”, hoe het nu met haar gaat en hoe zij terugkijkt op het delen van haar verhaal. (Haar “Orcaan aan het woord” is terug te lezen op onze website)
Hoe is het nu met Nina?
Ik schrijf deze update op 11 mei 2023, meer dan een jaar nadat ik officieel uit therapie ontslagen ben, omdat ik geen actieve depressie en dwangmatige persoonlijkheidsstoornis meer heb. Dat was een enge en grote stap in mijn leven, die gevierd is met taart. Ik zal deze dingen altijd bij me dragen en sowieso nog tegenslagen hebben, maar ik ben er doorheen en het gaat goed met me. Daarnaast schrok ik zelf eigenlijk van toen ik mijn “Orcaan aan het woord” teruglas, omdat ik me er totaal niet meer in herken. Het voelt bijna absurd dat ik me ooit zo lang zo gevoeld heb. Ik geniet van het leven en gun mezelf de rust en vrije tijd die ik nodig heb, ondanks dat dat soms minderwaardig voelt.
“Ik zal deze dingen altijd bij me dragen en sowieso nog tegenslagen hebben, maar ik ben er doorheen en het gaat goed met me.”
Het is bijzonder om te merken hoe erg ik veranderd ben. Ik geniet meer van muziek, de natuur, en neem hobby’s als tekenen en zingen weer op, omdat ik er eindelijk weer plezier aan ervaar. Maar genoeg over mijn gesteldheid, wat heeft het delen van mijn ‘Orcaan aan het woord’ voor effect gehad?
Terugblik op haar “Orcaan aan het woord”
Ondanks dat ik het eng vond, heb ik onder mijn eigen stuk mijn naam geschreven. Daar ben ik uiteindelijk erg blij mee (maar dit is natuurlijk voor iedereen persoonlijk, anders no pressure). Er zijn meerdere mensen naar me toe gekomen met geschokte reacties dat ze zoiets nooit hadden verwacht, wat weer aangeeft hoe goed dit soort dingen verborgen gehouden kunnen worden. Daarnaast heb ik van veel mensen te horen gekregen dat ze trots op me waren voor het delen van mijn verhaal, en ook steun ontvangen mocht dat ooit weer nodig zijn. Het klinkt wellicht stom, maar een complimentje hierover is wel een kleine ego-boost. Vooral omdat het over iets gaat waar je jarenlang super onzeker over hebt gevoeld en wat nog steeds soms een worsteling is. Het allerbelangrijkste vond ik echter de reacties van mensen, die vertelden dat ze zich herkenden in mijn verhaal. Daarbij was het voor hun een realisatie om zelf ook na te denken over het vragen van hulp. Ik vind het vreselijk dat andere mensen deze dingen herkennen, want dat geeft aan dat ze ook zo’n soort pijn hebben. Overigens is herkenning de eerste stap om er wat aan te doen en dat gun ik iedereen. Ook kwamen er mensen naar me toe die zeiden dat dit stukje hen inspireerden om vaker aan hun vrienden te vragen hoe het echt gaat, om zelf ook meer emotionele dingen te delen en om het gesprek te openen. Dit was precies wat ik wilde bereiken!
” Ook kwamen er mensen naar me toe die zeiden dat dit stukje hen inspireerden om vaker aan hun vrienden te vragen hoe het gaat, om zelf ook meer emotionele dingen te delen en om het gesprek te openen.”
Al met al ben ik ongelofelijk blij met het initiatief van de Commissie Veiligheid en ‘Orcaan aan het woord’! Het heeft mij persoonlijk geholpen in mijn herstel en ik heb ook het idee dat mijn verhaal anderen écht heeft geholpen. Dat vind ik toch iets moois aan het gehele kloteproces. Ik ben er sterker uit gekomen en hoop ook dat anderen er sterker uitkomen. Blijf lief voor elkaar, want je weet dus niet wat er achter iemand schuilgaat <3
Liefs, Nina (Hardslag)