In ons blog ‘’Orcaan aan het woord’’ delen verschillende orcanen hun verhaal. Dit kan gaan over mentale stoornissen, seksualiteit of een andere persoonlijke ervaring. Door deze onderwerpen aan het licht te brengen, hopen wij bewustwording te vergroten en taboes te doorbreken. Dit verhaal is geschreven door een anonieme orcaan en gaat over alcoholgebruik en groepsdruk.
TRIGGERWARNINGS: dit artikel bevat gevoelige onderwerpen die voor sommigen als trigger kunnen werken. Het gaat hierbij over onderwerpen als (excessief) alcoholgebruik, groepsdruk en verslaving.
‘Trek gewoon je bak!’ Toen ik begon met studeren kende ik deze leus maar al te goed. Alles was nieuw en spannend. Ik ging voor het eerst bij een vereniging, voor het eerst veel bier drinken en me vooral helemaal verliezen in het feesten. Daar had ik zin in, vrij zijn, losgaan, mijn grenzen verkennen en vooral er overheen. En dat was wat ik deed. In mijn eerste jaar bijna elke dag. En man, wat vond ik het heerlijk. Er compleet afgaan, totaal escaleren door spa goud en de meest lijpe avonden beleven met mijn vrienden, het liefst zo’n 5 keer per week. Ik kon mij helemaal verliezen in het feesten, even nergens meer over na hoeven denken en vooral al mijn onzekerheden en verantwoordelijkheden niet hoeven voelen. En dan de dag erna al onze fantastische verhalen aan elkaar vertellen: ‘Moet je eens horen wat ik nú weer heb meegemaakt omg!’ of ‘Ik weet de helft van de avond niet meer, je moet me bijpraten’. Allemaal keten natuurlijk en oh wat hadden we toch een fantastische studententijd met escalerende wilde feesten tot 6 uur ’s ochtends. Bovendien was wat ik deed allesbehalve alcoholisme, want nee nee alcoholist en student, dat is echt heeeeel wat anders.
En daar komt ie, je voelt hem vast al aankomen, het was niet altijd feest. Het leek van buiten wel altijd feest met mij, maar van binnen ging dat behoorlijk anders. De brakke dagen waren soms depressieve dagen, dan was ik alleen en wist ik gewoonweg niet wat ik met mezelf aan moest. Daarbij werd er dan wel lacherig over gedaan, maar het was niet altijd grappig om van anderen te horen wat ik wel niet allemaal had uitgespookt de nacht ervoor, omdat ik dat zelf niet meer wist. Je raakt totaal de controle kwijt. Ook werd ik wel eens bebloed wakker, dan was ik weer eens op mijn muil gegaan of was ik voor de zoveelste keer van de fiets gevallen. En bovendien, altijd even telefoon en portemonnee checken, want die konden ook opeens plots verdwenen zijn (een pinpas ergens in de wc en een telefoon ergens op straat?).
Tevens was daar de enorme fomo, ik wilde altijd overal bijzijn en mocht niets missen. Ik was altijd overal en nergens, behalve thuis. Dat is natuurlijk enorm lachen, zo’n druk leven, maar op gegeven moment raak je echt behoorlijk de kluts kwijt. En vooral als daar bijna iedere dag alcohol bij komt kijken. Toen der tijd vroeg iemand op mijn uni aan me: ‘Hoe ben jij eigenlijk als je niet brak bent?’. Dat kenmerkte dan ook wel hoe ik leefde. Ik leefde ‘s nachts, maar overdag was ik niets waard. Ik hield colleges niet altijd vol of skipte werkgroepen, omdat ik nog half dronken was of omdat ik te moe was. Niet gek, als ik me bedacht dat ik om 6 uur sliep en om 9 uur is de les moest zitten. Ik was altijd moe. Dat kwam niet alleen omdat ik laat thuiskwam van het stappen, maar ook omdat ik niet kón slapen als ik eerder naar bed ging. Ik was nou eenmaal gewend om heel laat te slapen, dus mijn ritme was totaal verstoord. Soms wist ik niet eens meer of ik iets had gedroomd of dat het écht gebeurd was. Verhalen liepen in mijn hoofd door elkaar heen. Daarbij was ik altijd misselijk en at ik zeer onregelmatig. Bij de meeste maaltijden die ik at kreeg ik maar de helft op, want dan was ik alweer misselijk. Ik zat overdag slecht in mijn vel en ook was er altijd die periode na een aantal weken dat ik instorten, dan was ik fysiek en mentaal op. Ik wilde me dan compleet afsluiten van de wereld en alleen maar in bed liggen.
Gingen er al alarmbellen bij mij rinkelen toevallig? Nee hoor, ik leefde stoïcijns gewoon mijn leven, want ja wat is het probleem, ik voelde me gewoon weer goed als ik ging drinken! Niks aan het handje dus.
Het hielp dan ook niet dat ik groepsdruk voelde, ’ach joh ga gewoon mee, je gaat altijd mee, wat is het probleem?’ en het standaard grapje over de ruggengraat ‘Jij hebt toch helemaal geen ruggengraat, wedde van niet’. Daardoor bleven mijn alcoholpatronen in stand. Ik wil daarmee niet zeggen dat ik niet zelf nog een keuze had, maar het maakte het niet bepaald makkelijk om een keer ‘nee’ te zeggen. Los van dat ik echt wel door had dat ik niet eeuwig zo door kon gaan, kon ik niet goed stoppen met zuipen.
Het was ook een sociaal ding, als je niet zuipt doe je niet mee of tel je niet mee. Zo voelde dat in ieder geval. En als je niet bij sociale activiteiten bent en mee zuipt, dan hoor je er niet bij. En als je er niet bij hoort, dan ben je alleen. En als er iets is wat ik niet wilde, was het wel alleen zijn. Mijn angsten in mijn hoofd hielden me in dezelfde patronen, terwijl mijn lichaam bij bijna elk eerste biertje een opvliegerig kreeg, omdat het zei: ‘wtf ben je aan het doen?’. Maar goed, waarom daarnaar luisteren toch?
Nou goed, om dit verhaal even de wending te geven waar jullie allemaal naar smachten, wanneer ging het nou beter met je? Geen zorgen, het wordt beter. Corona kwam namelijk om de hoek kijken. ‘Huh corona, ben je serieus?’. ‘Ja ik ben hartstikke serieus’, want wat heb ik een kuttijd gehad zeg, tijdens corona. Maaarrr het was wel precies wat ik nodig had, hoppaa met de neus op de feiten. Opeens noodgedwongen om leren gaan met jezelf, alleen zijn en negatieve gedachtes, die ik niet langer kon verdrukken door alcohol, drukte en sociale activiteiten. De coronatijd heeft mij in ieder geval de ruimte gegeven mijn patronen te doorbreken en mezelf aan te kijken. Ik ging meer echt met mensen in gesprek en niet alleen op feestjes. Ik leerde mensen een keer nuchter kennen (HALLO DAT WERD TIJD), besteedde meer aandacht aan mijn lichaam door meer te sporten en werd met mezelf geconfronteerd (fantastisch zeg). Laten we het zo zeggen: Corona was echt geen leuke tijd ‘believe me’, maar cliché genoeg wel heel leerzaam. Los van dat ik ook in coronatijd vaak genoeg de fout in ben gegaan, drink ik nu eigenlijk alleen als ik daar echt zin in heb, ik ben veel constanter qua energie en ik weet nu dat drinken ook niet altijd alles is. Daarbij voelde ik me als persoon ook meer gewaardeerd. Ik was niet langer overal bij, maar daardoor werd ik juist wel erg gewaardeerd als ik er dan wel was. Een vriendin zei: ‘Je bent zoveel meer een persoon nu, nu je niet langer overal ‘ja’ op zegt. Ik heb het gevoel dat ik echt iets aan je heb en weet dat je eerlijk naar me bent. Eerder was het lachen dat er altijd een persoon was om mee te feesten, maar nu pas voel ik dat je een persoon bent met een eigen wil’.
Mensen respecteren me meer nu ik soms afzeg of niet drink. Het is niet makkelijk om af te zeggen als je in een omgeving zit waar dat niet gebeurd of niet altijd gewaardeerd wordt, maar je zult zien dat mensen zich ook door je geïnspireerd voelen. ‘Oh afzeggen is dus een optie?’. Ik maak mijn eigen keuzes en daar sta ik voor. Ik zeg daarbij niet dat ik ook niet nog wel eens te diep in het glaasje kijk, maar ik kan beter inschatten waar mijn grenzen liggen en dat is een fijn gevoel!
Hetgeen wat ik vooral aan jullie lezers wil meegeven is: fking leuk, zo’n studententijd en geniet er vooral van, maar blijf bij jezelf nagaan of je drinkt omdat je het echt leuk vindt of om andere redenen. Als je in de knoop zit met jezelf en merkt dat je alcohol gebruikt als uitweg, praat er dan over met mensen waar je je veilig bij voelt. En support elkaar, juist als iemand geen alcohol wil drinken of even niet mee wil naar een feestje! Hoe mooi als je in je studententijd vrienden krijgt voor het leven en vrienden wordt met je lever!